coimbra

Coimbra

Na de rozenkrans bidden in Fatima, een steentje voor Jacintha zoeken en nog n tijdje met WiFi & verse jus op n terrasje, ging ik eindelijk met de bus naar Coimbra.
Vreemd, gisteren voelde ik me vreemd over Fatima. Ietsje tè allemaal? Ik voelde me ook helemaal niet lekker in mn vel.
Vandaag kon ik niet weg komen...
Maar ik heb geen haast, kan overmorgen pas weer echt lopen. Zo kom ik er niet echt goed in..
Met dit bussen sla ik zelfs 5 etappes over (Vgls het boekje en meer in mijn tempo).

In de bus kwam ik naast een heel leuk meisje A. (21) te zitten. Ze hielp me meteen om goedkope pelgrim hostels te zoeken op internet.
Ze keek op haar I phone naar de meest verrukkelijke chocolade taarten, ik vertelde over de bak kunsten van mijn jongste dochter.
In Coimbra werd ze opgehaald door haar vriendin (64).
En vroegen we waar dat hostel precies was.
Haar vriendin nodigde mij meteen bij haar uit, om te logeren! Ongelooflijk gastvrij. Ik voelde me bezwaard, maar allebei vonden ze t leuk, en ze had eerder n Duitse pelgrim bij haar uitgenodigd.

Vervolgens waren ze benieuwd naar Hollandse kookkunst, ahum, misschien verkeerde pelgrim mee naar huis genomen...??
T kwam er op neer dat ik toch wel heel lekker heb gekookt.
Na t eten mn voeten eindelijk in n bak zout water... uitzicht op Coimbra.
De vriendin zei steeds maar dat ze helemaal blij werd van ons. Ze woont alleen, heeft veel verdriet meegemaakt. Herkenbaar voor mij...
Ze wil ook graag deze pelgrimstocht lopen, maar...
En idd is het lopen van het pelgrimspad naar Santiago iets waarbij je zooo jezelf tegenkomt!! De vragen waar ik zelf zo mee worstel, over mediteer, biecht, meemaak. Met die vragen worstelen de (vooral) vrouwen die ik nu op dit moment op dit pad tegen kom ook!
Hun antwoorden, oplossingen zijn niet allemaal de mijne. Wat mijn pad is, hoe ik met dingen om wil gaan, wat in mijn kracht staan is, weet ik niet. Soms n beetje wel. Maar ik ben ook nog maar net begonnen met lopen.
Dus kom ik nu mensen tegen die op hun manier met hetzelfde bezig zijn.
En niet voor niks gaven mijn voeten en benen Rust! aan.

Na t eten begon A ineens een verkleedpartij. C betrok me er ook in: we mochten alles passen! De eerste jurk die me leuk leek stond me goed, was erg leuk. A en C pasten meer, foto's van elkaar maken, plezier met ons drieën.
We mogen onze uitgekozen jurken morgen aan als we Coimbra gaan sightseeing.

En ineens: bedacht C: we gaan uit!
Ok
Dit is wel een heel aparte manier van het lopen van een spiritueel pad!
Blijkbaar belangrijk om idd niet in verdriet te verzanden. Maar in mijn eigen kracht.
Uitgaan, dansfeestje, grappig, deed ik eigenlijk nooit.
Blijkbaar belangrijk om dit nu te ervaren;
Soms samen huilen soms samen feesten...
en we gingen de deur uit toen mijn wekker bedtijd aangaf...
Meer dan 2 uur rijden nog...
En aldaar...
Ok
Nu Weet ik ook alweer waarom ik uitgaan. Niks vond!
Vrouwen wachten tot n man hun vraagt.
En dan op een soort populaire pop/ fado muziek een soort foxtrot - die ik verleerd ben - en ieder paar draait de dansvloer rond. De mannen vinden t leuk om aan de vrouwen te zitten. De vrouwen wachten begerig af.
Ik werd gevraagd en na nog geen half nummer waarbij hij t voor elkaar kreeg om OP mijn blaren te gaan staan had hij er ook genoeg van.
Ik kon als 'Amsterdamse' niet echt uit mn dak gaan, omdat ik gast ben bij C, maar gelukkig gingen op n gegeven moment ook vrouwen met elkaar dansen. beter.
Ik had eigenlijk beter naar A moeten luisteren, ze dacht al dat het niet echt leuk zou zijn....
Wel n ervaring op mn pad...
Ik werd er ook erg weemoedig van, ik vind dansen op zich leuk, maar niet zo en ook niet met blaren.
De wekker gaat vrees ik op t moment dat ik in bed kom te liggen...