verder verder verder

Verder verder verder...

20:30
Nu met m'n voeten in n bakje warm zout water ....

Vandaag met de jeugdgroep opgelopen tot Valenca.
Daar ging er eentje terug: werk...
En ik voelde dat het ook tijd was om alleen verder te gaan.
Ik voelde me soms wat bezwaard om te lang met ze mee te lopen, alhoewel me verzekerd werd dat ze het fijn vonden. Maar toch...
Dezelfde rustige respectvolle houding. Ik paste in die groep.
Maar was ook bang dat mijn aanwezigheid teveel zou worden en dat dan niet op tijd door te hebben.
Ze vroegen me ook om raad wat met het poesje te doen. Dat vond ik bijzonder.
In Valenca is er via een dierenarts een goed gezin voor t poesje gevonden.

Na een gezamenlijke lunch in Valenca ging ik verder. De groep ging naar Tui, zo'n 3 km verder. Net over de brug: Spanje!
Ik wilde nog verder lopen, om gewoon nog een tijd alleen te kunnen lopen.
Alleen mijn voeten wilden eigenlijk niet meer. Ik had gezien dat de volgende plaats zo'n 15 km voorbij Tui zou zijn...
Proberen en op t beste maar hopen. Meestal is er vanaf Porto toch nog wel iets, Hopenlijk niet al te duur.
Na 48 uur was ik weer alleen, en ik verviel in 'n soort melancholieke bui. Maar toch fijn om alleen te lopen. Ik kwam langs een jazz café in Valenca, dat was wel mijn gemoedstoestand. Maar ik wilde veel verder.

Het lopen op zich voelde fijn, maar 't was echt teveel voor mijn voeten. En te laat: eind middag is de energie een beetje op.
Onderweg goed uitkijken en op een gegeven moment kwam ik bij de 'splitsing' oude en nieuwe route: weer een omweg omdat de oude route langs wegen te gevaarlijk werd. Op de splitsing zou een kunstwerk op een muur hangen.
Ik was te moe om dat uit te puzzelen, ging maar gewoon een kant op, dacht dat er bij die splitsing in Rondinelle wel n cafeetje of zo zou zijn.
Het was ondertussen al 19:30.
Geen café maar wel een deur open. En een man aan het gras maaien, plus zijn zwembad aan t vullen. Ik raakte met hem aan de praat: waar zou er hier in de buurt een slaapplaats zijn? Hij kende een kennis/vriend, die een hostel heeft plus gestrande pelgrims ophaalt!
En de man van dat huis bleek de man te zijn die dat kunstwerk had gemaakt! Hij plukte pruimen voor me en we hebben kunst uit zitten wisselen! Bij het afscheid kreeg ik n flyer van zijn expositie en een oprecht gemeende knuffel.
Jammer dat hij geen kamers verhuurt!

Het hostel: wel 15 min rijden, hoog in de bergen, maar morgen word ik weer beneden afgezet.
Dit is precies wat ik nu nodig heb. Rust. In de bergen. Volgens mij heb ik de kamer gekregen van een dochter (schildert ook!) die al uitgevlogen is, ze verhuren deze kamer ook. Het viel me meteen op dat er Tibetaanse gebedsvlaggen hingen, de hond is aaibaar.
En ik zit op een veranda naar de zonsondergang te kijken. Zometeen mn blaren en benen verzorgen...