nog.....

Nog 35/36 km...

Ruim 1 uur vóór zonsopgang vertrokken!! Even vergeten dat de pijlen dan ook minder goed te zien zijn... maar pelgrims wel. Ook diegenen die verkeerd lopen of ergens heenlopen om te ontbijten...

Onderweg kwam ik de 2 doofstomme vrienden weer tegen, die ik in Vilahindro (zwembad hostel) had ontmoet. Ik was ze onderweg al weer een keer tegen gekomen.
Dat werd meteen weer een dikke knuffel. M. Is zoo warm en hartelijk!
Ik was net aan haar aan het denken, aan welke mensen ik het fijn vind om bevriend mee te zijn. In het kader van voelen wat vriendschap voor mij betekent. Nou, bijvoorbeeld met mensen die zo open en hartelijk zijn.
En toen kwam ik haar weer tegen! Ze is iets ouder dan ik, loopt sneller, ze laten hun rugzakken transporteren. Ik vroeg me al af... toen ze in Vilahindro hadden gewassen hing er per persoon veel meer aan de lijn dan ik zelfs bij me heb.
We praatten onderweg via onze mobiel, leuk!! En ze nodigde me uit om haar in Sardinië op te zoeken. En ik haar in Amsterdam. Er blijkt ook een nicht van haar in Amsterdam te wonen. Dus...
Het praten met mobiel en lopen ging echter voor mij niet zo goed, en ik wilde echt in Valga aankomen, dus ik gaf aan dat we elkaar straks wel weer tegenkomen, maar dat kwam er niet van...
We hebben nu wel even gemaild.


Albergue in Valga.
Meer dan 32 km, om 17 uur aangekomen. Langere rustpauzes. Tussen langere stukken lopen.
Stuk rustiger!!
Pfff....

Mijn loopritme is nu als volgt:
Om 6 uur vertrek.
Afhankelijk van 't ontbijt, de eerste 10 km aan een stuk door. In ca 2,5 uur, afhankelijk van het wegdek.
Alleen toiletpauzes.
Dan ca 1/2 uur pauze, 2e ontbijt om ca 8:30
Dan weer doorlopen, ongeveer eenzelfde stuk
Dan ca 3/4 uur tot 1 uur pauze.
In het middagstuk meerdere kleine pauzes, in het gras liggen enzo.

Hoe dichter bij Santiago hoe meer de commerciële gekte toeslaat.. alles duurder. Tegeltjes, T shirts, speldjes, zelfs tatoeages met de schelp er op, of andere Santiago de Compostela tekens...
De verse jus d'orange en slaapplaatsen ( behalve de community herbergen) worden duurder en drukker...
Vandaag kocht ik in Valda de Reis 1 wortel, de verkoopster wilde er 2 verkopen (ook goed). Een klant wilde voor mij betalen (5 eurocent). Ik had mn portemonnee al vast en liet een 2€ stuk vallen. Zij raapte t op, en deed alsof t van haar was!? Ik was zo verbaasd, ik keek in mn portemonnee, wist dat t van mij was...zei dat ook, maar liet me overbluffen.
Ondertussen was er ook een huissleutel uit gevallen...
Daar kan ik dan nog een uur van balen (& twijfelen of zij dacht dat t van haar was?).
Voor mij wordt dan steeds duidelijker hoe dat dan gaat: met mij en mensen en onverwachte situaties.
Om te beginnen werden het 2 wortels, meer mee te sjouwen, want ik wilde er ter plekke 1 opeten.
Dan die vrouw die voor mij betaalt, OK. Soms doen mensen aardig voor pelgrims.
Maar dan dat geld, sleutel laten vallen, voor de zoveelste keer bedenken dat ik dit wrak van een portemonneetje moet repareren en er wat pasjes uit halen...
Te veel verschillende indrukken op een ander nivo tegelijkertijd en dan weet ik op dat moment echt niet meer hoe te reageren...
Dat vind ik nou moeilijk aan t omgaan met mensen...
En terwijl ik bezig ben met dit verslag vd dag gebeurt zoiets nóg 'n keer! Iemand had voor mij 2 eieren gekocht, dus moest ik iets wisselen bij de herbergierster. Ik gaf n euro en had in ieder geval nog 10 cent nodig. Voordat ik had uitgelegd (opgeschreven ) dat 2x0,50 niet helemaal goed was, maar er doorgewisseld moest worden in 1x10 en 2x20, hield ze die andere 50 cent voor t gemak maar zelf! Ze had 'm nog in haar hand, dus dit lukte me wel om duidelijk te maken.
Maar wat vervelend gedoe dus...
Waarom kom ik dit nu weer tegen???
Overigens kwam zij mij net wèl de weer gevallen huissleutel brengen...
Als ik dit soort dingen kwijtraak, heb ik stress.....
Stress van al die mensen, ja.
Maar ook.......
Vriendschap
Wil ik nog wel vriendschap met mijn ex-vriend???????
Hoe ongelijk zou dat misschien voelen?
Wat gebeurt er met mij als ik hem weer zie?

Reactie van een vriend van mij op mn bloq van gisteren:
Dat een alleen-willen-zijn geen afwijzing van een ander hoeft te zijn.
Idd Hóeft te zijn...
Maar dat kàn het wél zijn....
Er loopt een Engelse jongen, die in Porto met 14 kg begon. Allemaal op internet opgezocht en besteld. Totalloss in Vilahindro aankwam. Ontzettend gedoe in het klooster daar maakte, en de volgende dag met een taxi naar een postkantoor ging om 4 kg (verkeerde dingen!!) terug naar huis te sturen. Ik had hem aangeboden te helpen schiften.
Zo hier en daar kwam ik hem weer tegen, en anderen ook.
In Moss kreeg hij het voor elkaar dat iemand voor hem kookte, ik hoorde hem bedanken, maar zijn vuile bord met resten stond er 's avonds laat nog!! Met hem heb ik geen zin om te lopen. Maar hij komt er wel, genoeg Florences en Florissen Nightengale, zoals ik hem ook 1x wel wilde helpen.
Hem wijs ik dus af...
Om hem.
Want - áls ik al wel met iemand wil lopen, dan ben ik daar heel kritisch in. Qua persoon en qua tempo en ook hoe lang dan nog....


OK, dat is alleen maar 't lopen....verdriet, t gemis, slijt.

Ben ik daar allemaal nu zo hard voor aan t lopen?, bedenk ik nu. Want zo ver en veel, veel meer dan een dagtocht, terwijl ik -in lopen- een ongeoefende oude vrouw ben (Haha).
Door maar door te blijven lopen, schieten dingen in je hoofd en vervolgens ben je weer bezig met lopen. Je voeten. De grond. De pijlen ook! Haha, als je niet oplet mis je ze. Hoe m'n lijf voelt. De rugzak verstellen. Stokken wel en weer een tijdje niet.

Ondertussen door prachtige wijngaarden, bossen, soms langs wegen.
Mooie oude -ook vervallen- huizen
Prima wandelweer ook. Bewolkt meestal.

Het stikt hier in deze herberg trouwens van de vliegen!!!
Afgezien van iemand die snurkt en een lantaarn die in mn ogen schijnt is t best rustig...