ruimte

Ruimte.....

't vervelende van (te) vroeg aankomen in een dorp van 3 huizen (geen kerk, geen supermarkt, wel 2 restaurants waarvan één met 'n paar hele dure levensmiddelen) langs de drukke weg, is dat je je dood verveelt. Douchen. Wassen. Een blaar doorrijgen. Eten.
En dan....
Mn fluo gele etenstasje repareren. Lezen.
Even op en neer lopen ...
18.15 gaten in 'n t shirt repareren...
Hoe laat (hoe vroeg) kan ik naar bed zonder eerst heel lang wakker te liggen ??

Morgen probeer ik Clee te bereiken, nog 33 km lopen en dan daarna nog 16 naar Finistere. Clee ligt aan de monding van een riviertje wat in zee uitkomt.
Als ik rond 5 uur vertrek, ruim 2 uur in t donker, dan hoef ik niet heel erg laat aan te komen.
T fijne van vroeg op pad is:
-minder warm, dus ook minder vermoeiend.
- je kunt dus ook langere afstanden aan.
-minder druk, auto's, pelgrims
-je arriveert op n tijd dat er nog plek is in n herberg.
-mijn energie is 's morgens t grootst.

Nadeel: als je niet verder kan of wil lopen, verveel je je als t er niet leuk is. Maar je kunt de volgende dag wel gemákkelijker verder.

Het is nu de volgende dag, bijna 9 uur...
Zit al 1/2 uur te pauzeren. (Heb in totaal bijna 1,5 uur gepauzeerd!!)
Bij te komen van mijn avonturen vanmorgen...
Allereerst waren er in dat hostel een stel Fransen, die lawaai maakten, maar echt cóntinue!! Mij berispten of vermanend aankeken als ze vonden dat ik lawaai maakte! Ik heb gisteren en vandaag de vermaningen genegeerd maar verder gewoon normaal tegen ze gedaan, ook gewoon Frans gesproken. Echt fijn voelde dat niet en ik wilde ook niet (voorstellen om) met ze mee (te) lopen. Ze nemen ruimte in, controleren hun omgeving, en ik ben blijkbaar te veel.
Zelfs toen ik rustig havermout met koud water & fruit zat te eten...(geen heet water, gasstel niet aangesloten in t keukentje...)

Verder....Echt, t allergrootste nadeel van om 5:15 uur vertrekken, is dat je echt helemaal géén pijlen ziet...
Ik miste dus ook prompt de eerste afslag. Gelukkig kwam er al snel een auto aan: vol mensen in glitterjurken. Uit geweest, en dat was de hele nacht ook te horen, zelfs nu nog op de weg. Disco plus blaffende honden. In de bergen/ dalen draagt geluid ver.
Gelukkig wist één van hen dat ik terug moest......& welke afslag. Na 5 min zoeken zag ik ook idd het bordje verscholen.
Gelukkig geen bos maar een klein asfalt weggetje. Wat te beginnen als ik om 5:15 in 'n Spaans bos verdwaal?
Voorlopig maar gewoon doorlopen en bij elke zijweg supergoed kijken, met m'n telefoon schijnen. Ging goed!!!
Totdat....
Zo'n mini mini dorpje waar er een paar wegen weer samenkomen, er weer een grote boze blonde hond begon te blaffen. Niets bijzonders....totdat ik zag dat het erf niet afgesloten was!!! En hij wild grommend achter me aan kwam!
Ik weet dat je geen angst moet laten blijken en de hond blijven aankijken, je zijn meerdere voelen. En hem vermanend toespreken...(waar heb ik dat gisteren en vandaag eerder beleefd ?? Maar dan richting mij??) De hond liep nog n tijdje achter me aan, ik liep achteruit lopend door, hem aankijkend totdat ik uit zijn te bewaken 'ruimte' was.
Doorlopen, maar ondertussen wist ik niet meer of ik de juiste weg had ingeslagen. Gewoon doorlopen. Ik ga niet terug. Zonodig dan maar een of andere omweg. Na een tijdje zag ik toch een duidelijke pijl. En een mooie foto, van de beginnende zonsopgang.

En....Ik mocht vaker oefenen.....

Tijdje verder, eerst één, daarna meteen twéé zwarte honden. Oeps, 2 is meer oppassen, er is dan altijd 1 aanvoerder. Ik pakte langzaam 1 van mijn loopstokken, om de aanvoerder van me af te houden: en boos te roepen: ' waag het eens' en meer van die strekking. Ze liepen en renden mee, versperden me de weg, maar ik liep door. Heb ze gelukkig niet met mijn stok hoeven slaan, zoals ik veel Spanjaarden met hun honden zie doen.
Eergisteren zag ik zo'n Spaanse zwerver met n tentje een dikke stok op de rug van één van zijn twee honden stuk slaan! De stok brak!
Deze honden liepen zó ver mee, dat ik wéér dacht verdwaald te zijn. Ik besloot ook om in t donker in ieder geval niet in mijn eentje het bos in te gaan. En ik begreep ook nu waarom die 2 boswachters even voorbij Tui me waarschuwden om vooral niet in het bos te gaan slapen...toen ik ( al ontzettend moe) vroeg naar de dichtstbijzijnde slaapplaats, die nog zeker 10 km verderop was...
Dus:
Maps.me aan, op die kaart kan ik ook richting Cee lopen, de camino krult zich om de asfaltwegen heen, dus ik zal ongetwijfeld weer een pijl tegenkomen als het licht wordt.
Stok maar in m'n hand.
En ja hoor...nog iets te leren over ruimte, macht, er mogen zijn?
Een veld naast me, honden rennen, blaffen. Gelukkig, een veld met omheining.
Daar nog wel ja.....
Aan 't einde van dat veld 2 donkerbruine honden op me af!!
Jeminee, dit is ècht niet leuk meer, hoe kan een land nou een camino voor zoveel mensen zo onveilig maken?
Zelfde reactie: stok tegen de aanvoerder gericht. Toespreken: "waag t niet." "Hou je koest." Etc. Maar elke ontmoeting leek gevaarlijker. Deze honden bewaakten niet echt een erf. Ze leken zwerfhonden. Of..
Ik bedacht me een andere reactie. Bleef ze toespreken, maar ondertussen me compassie in te voelen: deze honden willen ook geluk in hun leven. Willen er ook gewoon zijn. Ze bleven om en voor me uitrennen, maar het werd anders. Meer speels. Meer op elkaar gericht. Één verdween in een maisveld toen daar wat ritselde, en kwam weer terug. Ik ervaarde mijn aanwezigheid voor hun niet echt fijn, maar van een echte dreiging was ook niet echt meer sprake. Dit waren ook de eerste honden waar ik een foto van heb kunnen maken.
Hoeveel kleuren honden zijn er nog in Galicië??

Al verder lopend (& ook weer even verkeerd), mediterend over ruimte.
Want dat is denk ik wel wat ik nu tegenkom: hoe (honds) de Fransen tegen mij doen. Hoe de honden verwachten dat ik (hetzelfde) tegen hun doe. Hoe ze speels met elkaar worden, mij op z'n best 'gedogen', op t moment dat ik compassie voor hun wezen kan voelen. Wat overigens ontzettend moeilijk is, in zo'n bedreigende situatie!! Want elke keer is het wel even schrikken. W. had zich in Duitsland in laten enten tegen hondsdolheid!

Pffff dat is wel even bijkomen, na 13 km,in Oliveiroa, waar na 10 min....juist in dit cafeetje...de Fransen ook iets komen nuttigen...ik heb ze genegeerd, ik weet niet eens of ze me wel gezien hebben, en bedenk nu: ook zij willen gelukkig zijn. Ze uiten het alleen zo ontzettend beroerd naar hun omgeving. Vooral naar mensen die daar eigenlijk lak aan hebben?

Onderweg,
In het bos, appel pauze. Me realiserend: op 'n gegeven moment komt toch die splitsing? Één kant Muxia en de andere kant Finistere? Ben ik daar al voorbij misschien en loop ik nu richting Muxia?
Ook best; loop ik t rondje andersom.
Iets later in Finistere. Enige is, dat als ik nog 'n stuk van de Faro route tegen de richting in zou willen lopen, ik dan verkeerd om ga.
En toen was daar een info centrum voor pelgrims, over Finistere en Muxia. Dicht.
Stukje verder....daar was de splitsing!
En ineens, intuïtie: ik wil eerst naar Muxia! Bijna iedereen gaat (eerst) naar Finistere, sommigen lopen door naar Muxia, maar weinigen andersom.
Dus: waarschijnlijk veeeel rustiger! Minder pelgrims, lekker meer alleen.
& Dan kom ik waarschijnlijk ook de Fransen niet meer tegen! En anderen waar ik eigenlijk ook helemaal geen zin in had.
Ik ging midden op t grasveld van de rotonde zitten. Zag 2 vriendelijke dikke Duitse meisjes naar Finistere gaan.
& Ik besloot voor Muxia.
Wel even kijken voor accomodatie: 43 km helemaal naar Muxia en dan nog 2,1 naar de vuurtoren was me te veel op dat tijdstip, met een te lange pauze in Oliveiroa. & van 's morgens 15 naar 's middags 33 graden. En ik had toen al zo'n 21 km gelopen.
Er was idd een accommodatie met relatief korte afstand naar Muxia; wel nog zo'n 3 km verder dan het naar Cee zou zijn. 10 km voor Muxia.
En idd het was rustig! Mooie natuur, bos. Met Eucalyptusbomen.
In Dumbria kwam ik helaas net te laat voor de mis, de mensen liepen net allemaal uit de kerk. Maar de kerk was nog open, ik kon er even zitten en ik kon een stempel halen. De kerk heeft iets van 't kerkje in Nederasselt, de bankjes, het formaat en hélemaal vol! En daarna alle kroegjes vol! Wat betekende dat er een aangrenzend supermarktje open was. Iets aan mijn te kleine etensvoorraad doen...met dat lopen verbrand je zo'n 1000/1500 cal extra per dag schat ik.

En toen ik nog zo'n 9 km te gaan had, even in 't bos aan t uitblazen was met mn voeten omhoog. Kwam daar B uit Texas. Die ook gisteren in Santa Marina sliep. En ook last had van de Fransen. Hij mocht vanmorgen niet met mij praten! En B zei dat de Franse man ontzettend snurkte - ik hoorde t wel maar wist niet wie-
We liepen samen op. Fijn voor mij: zo'n laatste stuk is het zwaarste. Dan moet je ook eigenlijk niet meer pauzeren. Als je dan doorloopt, worden je voeten gevoelloos. Dan hou je t lopen langer vol totdat je stopt..&.dan kun je even helemaal niet meer lopen....
Ik kon me dus aan B. optrekken en we hielden eenzelfde tempo aan. En ook hem tegenkomen was boeiend. Over ruimte gesproken: hij praatte de hele tijd over zichzelf, zijn dochter. Vroeg wel ns wat, maar als ik antwoordde was dat een opstapje naar een nieuw verhaal van hem. Ook op straat nam hij ruimte: drukte mij (onbewust) naar de kant. Ik ging toen aan de andere kant lopen, wel voorzichtig aangevend dat ik steeds verder naar de kant kwam. Er kwam 2x een auto aan toen hij midden op de weg liep: vlak voor hem, nog geen 10 meter! en hij zag m niet!! Ik was zo verbaasd dat ik hem niet eens waarschuwde. En later achter hem, hij hoorde t niet!
Kon zich wel heel vriendelijk verontschuldigen.
Is hij zo slechtziend en slechthorend? Mij hoorde hij wèl.
Of: Hij is zooo in zichzelf en zijn verhalen verdiept, waarvan ik t meeste niet meer weet...dat hij zijn omgeving niet opmerkt.

Hij door naar Muxia. Ik bleef in Quintáns. Wat een goede keuze is na zeker 36 km (& om 16:30 aangekomen.)
Een bed met lakens en deken!!
Gedeelde badkamer MET BAD! En stop!!!
Geen internet op de kamer...nu ondertussen wel trouwens.
2 blaren, rauwe voeten, uitrusten.

Tijd en ruimte om bij te komen. Dit is wel weer een fijne plek.
En Fijn, Alleen!!
Van de weinige mensen die tussen Muxia en Oliveiroa lopen, blijft er al helemaal vrijwel niemand op 10 km afstand van Muxia overnachten. Goede keus en dan heb ik morgen na een (voor mij laat) ontbijt meer tijd en energie om Muxia te zien.