nog 46 km naar nul.

5.55 uur op pad, 7.09 gaat de zon op....oeps....
Maar op het moment dat ik wegging, liep daar net mijn reddende engel: K. Uit Japan, de oude binnenstad van Tokio. We liepen samen op, zij zag de pijlen veel eerder en beter dan ik. Ik deelde mijn appels met haar. En ze wist nog niet dat je bramen kunt eten.
Fijn om met een Japanse te lopen, ik wil graag wat meer over hun kultuur leren. Omdat de camino in Japan van de 88 tempels mij aanspreekt. Haar moeder heeft een andere Japanse camino gelopen, in de buurt van Osaka. Ik vroeg waar buitenlanders in Japan rekening mee moeten houden, qua Japanse kultuur, gewoontes. Dat wist ze niet. Ik draaide de vraag om: wat vinden jullie niet leuk aan het gedrag van buitenlanders??
K. Legde uit: in Japan eren wij de natuur. Wij geloven dat er overal geesten in zitten, in de stenen, de bomen, overal. Wij gooien niks zomaar langs de kant van de weg. Zoals hier langs de camino wel gebeurt. (Dat ergert mij trouwens ook, ik draag mijn afval mee). Wij, Japanners, picknicken veel, al op de lagere school, en nemen dan álles weer mee.
Verder zijn Japanners rustiger, stiller.
Op zo'n camino langs de 88 tempels kom je in een buitengebied. Daar zullen de mensen nauwelijks Engels spreken.
Maar er zijn meer buitenlanders die deze camino lopen.
--ik heb gehoord van iemand, dat er mensen zijn die deze weg in stilte afleggen. Niet praten. Daar voel ik dan ook wel voor. Moet ik wat basis info op papier zetten, zoals dat ik geen vlees eet, of waar de volgende slaapplaats is.---
Verder vond ze 't reuze interessant dat ik judo. Enjiu jitsu & aikido heb gedaan. Dat zouden de Japanners leuk vinden. ( Haha en mij in één zwaai door de lucht laten vliegen). Haar vader is 69 jaar, met pensioen, en geeft nog elk weekend op de universiteit aikido-les.
In 2020 zijn in Tokio de olympische spelen: haar ouders leren zichzelf daarvoor nu Engels door naar de radio te luisteren.

Dit was dus weer zo'n interessante ontmoeting, die ik met nodig had!
Omdat ik net iets sneller loop, raakten we elkaar weer kwijt.

Over gedrag.....
En stilte .....
En ruimte: de Duitsers die ik gisteren tegenkwam, de ruimte die ze innemen.
En hoe ik ruimte in neem, als ik onzeker ben of ik genoeg geliefd word....
Daarbij dan als het ware 'van mezelf weg ga',
Ipv in de stilte, de ruimte, in mezelf, in mijn hart blijf, mijn hart open stel.
Of dat nou de liefde van Jezus is, waar S. het over heeft, of mijn verdriet wat er is.
En loslaten wat er wel-of-niet is,
En gewoon vanuit mijn hart ga tekenen.
En me zeker genoeg voelen in mezelf, als een ander minder -in contact- is.

Gisteren kreeg ik een mail van mijn galerie dat een van mijn tekeningen een tijdje is verhuurd in hun uitleen!!

Ik ben aan het lopen, vandaag is de dagmars zo'n 33 km. Dat is te doen. Er is een stop ca halverwege. Daar ben ik nu bijna. Of ik kan in ieder geval nog 7 km vooruit.
Ben aan m'n 3e ontbijtje: sojayoghurt (eindelijk kunnen vinden in Santiago !!) blauwe bessen, chiazaad en havermout. Een ongewone, èrg lekkere combinatie -als je loopt !!-
En ik bedenk me: waarom zou ik mijn voeten weer kapot gaan lopen?? Waarom de haast voor Finistere? Wil ik morgen met de hittegolf in Finistere zijn? Of....'t antwoord voelen / weten op vriendschap en liefde??
En waarom überhaupt nog zoveel lopen? Ik kan toch ook na de vakantie dagen met mijn jongste dochter in Lissabon, weer mee terugvliegen ?
Tijd nemen om mijn huis grondig op (lees:leeg!!) te ruimen?
Waarom nóg een camino? Omdat ik die tijd heb gecreëerd?
Of??? Misschien naar dat klooster van tich nhat hahn? Ik voel me sterker, minder beïnvloedbaar, maar ook kwetsbaar, gevoeliger,
Of... ook gewoon paar dagen beetje strand? Of toch Lopen.....lopen is -afgezien van die beurse voeten & blaren- fijn. Gewoon lopen. Is ook loslaten. Gedachten dwalen af, je kunt gemakkelijker uit een gefixeerde aandacht raken. Er is ineens een prachtig uitzicht. Een geur. Geluid van ruisende bomen. Of een mens. En je moet vooral!!! op de pijlen blijven letten! Haha. Anders heb je nóg meer te lopen.

Na 23 km vond ik t vandaag wel welletjes. Een onooglijke herberg, zonder keuken, aan de drukke doorgaande weg, geen WiFi. Te duur voor wat ie biedt vind ik. 10 km verder zou een betere zijn. Ga ik niet meer lopen. Gewoon vroeg naar bed, vroeg op.
Ik hoorde van anderen dat Galiciërs gewoon minder aardig zijn. Dat onbeleefde.

De omgeving is trouwens -afgezien van waar nèt die herberg staat - prachtig. Heuvels. Bossen en grasland, akkers. Heel veel minidorpjes van een paar huizen.
En gisteren 3 x een tentje van een zwerver...die daar min of meer permanent wonen.
Zon en wind. Voelt beetje als Frankrijk en je voelt ook dat je de zee nadert, je ruikt het in de lucht.
Nog 46 km naar Finistere. Bijna halverwege.