lucky day?

My lucky day?

Na een vermoeiende nacht:
slapen in de dormitory aan de straatkant met ONTZETTEND veel straatlawaai, smoke, gecompleteerd met gesnurk....
Ik was al gepromoveerd naar een kleinere dormitory, voor mensen die het hostel ook op de terugweg aandoen?

& toch besloot ik in Porto te blijven tot maandag...
Het zou wel goedkomen met die slaapplaats.
En:
De herbergier Miguel had idd nog 'n reservebed...
2e etage, waar hij met zijn vrouw woont. Geen toilet, luiken kunnen niet dicht...straatkant, maar wel 1 verdieping hoger,
En: Maar: 1 bed!! Géén gesnurk! Geen andere mensen!!
Voor mij een véel betere plek!

De stad inlopend.
Zie ik een jonge man A. een graffiti overschilderen. Nu nog alleen de basis. Opdracht van de eigenaresse van dat huis....mijn handen jeuken...ik loop weg. Kijk. Twijfel. Ik heb zo'n zin om te schilderen. Mee te helpen. Ik twijfel. Wat is het ergste wat er kan gebeuren? Dat hij geen hulp wil? Me dus belachelijk maak?
Ik loop terug. En Ha! Ja! Ik mag meehelpen.
Het oranje deel en de fine-tuning van het blauwe. Oude trui van hem aan. Handschoenen. Broek opgerold. Daarna gaat hij alleen verder. Het was super! A. vond het ook leuk, & wilde een selfie maken van ons tweeën. E-mails uitgewisseld & zijn tag & mijn website...& toch weer die vraag naar Instagram...
Hij is Angolees, opgegroeid in Duitsland, woont nu in Portugal met een vriendin die tandarts is. Dat vind hij fijn: geen discussies over (zijn) kunst. Hij wil vrij zijn. Zijn werk maken. Hij vraagt de mensen die er wonen of hij een graffiti op hun muur mag maken. Zij voorzien hem dan met materiaal en ladders etc.

Daarna de oranje verf van mn benen af zien te krijgen...
Dit is zooo leuk! Dít kan dus als je alléén door de stad loopt. En je dus ook dúrft te doen wat je hart op dat moment ingeeft.

En vervolgens zie ik een paar stappen verder een rommelmarkt ontstaan en zie ik daar een diamantloepbrilletje! Met verlichting. Instelbaar! Zoo handig voor mijn precisie werk! Ik was precies naar zoiets op zoek: niet persé deze enorme vergroting, maar dit is wèl héél super fijn als aanvulling op het brilletje wat nog in dan Haag op me ligt te wachten.

Daarna toch maar de jurk gekocht en zooo heerlijk weer eens een mooie jurk aan.

Het leven zit vol keuzes, waar je zelf verantwoordelijk voor bent. Vind ik.
Ik had ook mee kunnen gaan met een Duitse vrouw uit de herberg van 51 jaar, 2 kinderen in de leeftijd van mijn kinderen plus een zoon van 13.
Nare scheiding. Moeite met alleen zijn. En toen lag ze in bed met een man, die na het samen vrijen een hartaanval kreeg. Reanimeren hielp niet meer.
En toen besloot ze eerst alleen naar Amerika te gaan en vervolgens in haar eentje de camino (vanaf Porto) te lopen. Ook zij is op de terugweg. Voelt haar kracht beter, en weer fijner om alleen te zijn. Enige raakvlakken met mij dus. Maar: bij haar oudste dochter die net afgestudeerd is, medicijnstudie, is zij het kind en de dochter de moeder.
Zij vind dat prima.
Misschien OK voor haar....maar...,
Mijn dochters hebben dat ook wel zo ervaren toen ik zo ziek was na (de gevolgen van) mijn oogoperatie. Maar voor mij is dat dus níet OK. En voor mijn dochters ook niet. Rol van moeder-dochter verandert met de jaren, maar zolang als je niet dement wordt, voelt zo'n rolwisseling voor mij niet goed, dan zou ik voor mijn gevoel nog steeds niet écht in mijn kracht staan, verantwoordelijk zijn.
Je kunt wèl samen met je dochters dingen beleven.
Maar ik ben blij dat als er iets iets, G me belt, om raad vraagt, en ik er helemaal voor haar kan zijn.
Ik had dus geen zin om met de Duitse vrouw naar het strand te gaan.

Genieten van alleen door de stad lopen, en toch zou het ook wel leuk zijn dit samen met een maatje te delen..

Verder valt me op:
Op de terugweg, al in Santiago, dit is een tijd aan het worden van (uit)delen. Zorg voor R., die in hetzelfde pension als ik zat: en haar mee uit eten nemen, luisteren, adviezen geven.
Of heel simpel, 2 jongens die naar Amsterdam vliegen, past uur over hebben, wat de snelste en makkelijkste manier is naar de binnenstad, en advies om níet te gaan fietsen en al helemaal geen drugs te gebruiken, maar er lopen en musea bezoeken.
De herbergier Miguel die mij gisteren vroeg om een nieuwe pelgrim rond te leiden. & Misschien ook wel om te horen of ik het nog wist... hij moest wel lachen om m'n humor.
Hij staat er op dat de deuren van de dames- & heren badkamers dicht blijven. Dus zei ik: als je deze open laat, it's fun for the boys. If the boys leave this door open, it might be fun for us.

Vandaag naar het museum Miseracordia gegaan: tip van herbergier Miguel. Het duurste schilderij van Porto hangt daar en men denkt dat Rogier vd Weyden het heeft geschilderd.
En weer relikwieën gezien. Opvallend dat tot eind 20e eeuw ziekenhuizen en armenzorg in handen van weldoeners waren. Deze weldoeners zijn tevens financiers van deze herberg.

Ik had later nog 'n rokje gekocht en tekenspullen...oohh snoepwinkel voor kunstenaars ....hoe krijg ik dat allemaal mee....& ik heb al zoveel... had ik 't wel nodig? & nu? Hier? Onzeker daarover. Ik wil juist opruimen thuis!!

Teruglopend...voelde ik me wat ongemakkelijk ...onzeker...was 't toch niet wat raar om mee te schilderen?
Ik kwam er langs, A. legde er net de laatste hand aan, en hij bedankte me nogmaals voor mijn hulp. Daardoor was hij eerder, & vóór het donker klaar.

Terug vertelde de herbergier Miguel dat hij naar mijn website had gekeken, zei dat hij geen verstand van kunst heeft maar vooral mijn tekeningen mooi vond.

Morgen verhuis ik weer naar een dormitory, er komt een zieke pelgrim.
Camino dos auberge Porto!

En in de herberg raak ik aan de praat met 2 Spanjaarden die foto's hadden gemaakt van het verdere verloop van de graffiti! Grappig.