Porto - Vilarinho

1 & 2 & 3 juli
Prima wandelweer, als je vroeg vertrekt zoals ik deed.
's Morgens vroeg 13 graden, eind van de dag 30? Meer denk ik.
Kleine misrekening: in deze pelgrims herberg in Porto blijven niet alleen de schoenen beneden, maar ook de rugzak. In n kluisje. Je krijgt een mandje voor de spullen die je op dat moment nodig hebt. Eigenlijk een heel goed idee.
Alleen....in deze herberg heb je ook je slaapzak nodig. En die zit bij mij onderin m'n rugzak. Betekent dat ik blijkbaar zo'n 20 min nodig heb om alles weer goed in te pakken. Gelukkig (brrrr) deed t warme (douche) water het zo vroeg niet, scheelde weer tijd.

Het weer trouwens in Porto werd de afgelopen 2 dagen bepaald door 2 elementen: zon - en geen zon. wind - en geen wind. Beide In forse hoeveelheden.
En alle mogelijke combinaties daarvan.
Dat betekent dus dat je niet weet wat je aan moet doen: veel zon en geen wind is heeeet! Geen zon en veel wind is fris!!
En alles daar tussen in....
Je ziet mensen met 30 graden outfit en mensen met een gewatteerd Jack aan...
Of... ik had iets warms boven en kortere broek onder...
Hoe doet de plaatselijke bevolking dat? Of wennen ze daar aan?

Gewoon lopen door Porto...,
Op mijn laatste wandelingen moest ik regelmatig aan mijn bevriende pedicure thuis denken: wat een klus, uitdaging, heeft ze als ik weer terug ben....al app ik met haar.... ik weet niet of mijn voeten haar onder ogen durven komen...denkend aan haar...
Wat schetst mijn verbazing? Loop ik langs een pedicure! Zag er netjes uit! Beetje bevreesd, in Marokko afgelopen oktober was dat een minder goed idee, maar dat was een onderdeel van die hammam. Dit was een kapper, manicure en pedicure.....zag er echt goed uit.
Alleen.........volgeboekt... maandag terugkomen....(of schrikken ze van voeten van pelgrims???) Nu geen pedicure dus.

Vandaag (2 juli) gelopen: eerste kilometers weer buitenwijken, langs autowegen. Ik dacht dat ik verkeerd liep, weer terug. Ik bleek uiteindelijk wèl goed. Maar meer pelgrims lopen verkeerd..., ook al kunnen ze de pijlen beter zien. Misschien dat ik door mijn intuïtie eerder weet waar ze zouden kunnen staan. Echter....wat te doen als op één punt gele pijlen de andere kant op wijzen? Vragen aan de man die zijn tuintje doet, op zondagochtend om 7.30 uur.... ik begreep er echter niets van. Dan maar de gele pijlen, niet het nieuwe bordje. Achteraf bleek ik toch een stuk van een nieuwe route gelopen te hebben ( blauwe) ipv de 'central', de originele oranje.
Daardoor ook ca 1 km of meer omgelopen.
En dan nog wel goed opletten, om weer ergens op een punt te komen waar ik de oranje route weer kan volgen. Wat is uiteindelijk toch gelukt is.

Ondertussen....
Wat een sportief land!
Tijdens het diner in Grijo bij het gezin stond de tv aan: iets van voetbal? EK? WK?
De man wist me te vertellen dat Nederland er uit lag. Portugal? --- ooo daar keken ze naar in die kroeg in Dan João de Madeira! ---
En met Duitsland ging t goed.
Vandaag was het blijkbaar fietsdag. Zooooo veeel mannen in fietspakjes op een racefiets, zondagochtend voor dag en dauw. Plus nog enkele pelgrims per fiets.

Vlak voor de volgende pelgrims-Auberge, In een klooster, kwam ik eerst 2 Poolse meisjes en vlak daarna K en J uit de VS weer tegen. Ik liep ondertussen harder dan de dames uit de VS en ik meende te voelen dat ze met z'n tweëen wilde zijn. Dus ik liep met de Poolse meisjes van midden 20 jaar verder, vervolgens kwam er nog een Tsjechisch meisje van 30 jaar bij. Ook gaan wandelen nadat de liefde uit was, vergelijkbaar met mij. Alleen had zij de kracht om het uit te maken. Ik baal hierin zoooo van mezelf, dat ik 'genoegen nam' met een liefde die niet gelijkwaardig was. Settle for less...en het niet zelf uitmaakte.
Meeging in het wel/niet/meer/minder en zelfs de oneerlijkheid.
Ik moet al een hele tijd denken aan hoe vreemd t kan gaan met liefde: X is verliefd op mij, ik niet nooit op hem, zelfs geen klein beetje. Er is een vriendschap, met een ongelijkwaardigheid, waarin ik heel voorzichtig ben/ wil zijn, met zijn gevoelens. Ondertussen hou ik van Y. Y. is verliefd op/ houdt van Z. o.a. waardoor hij niet voluit voor een relatie met mij kon/wilde gaan. En Z. Is verliefd op A. die een gezin heeft en dit niet wil verlaten, maar wel ook met Z. gaat. & Z heeft ondertussen meerdere vriendjes, waaronder Y....
En ondertussen wil niemand die onbereikbare liefdes loslaten.
Keuze voor ongelukkig zijn..??
Dat wil ik niet. Ik had niet voldoende door hoeveel Z nog voor Y betekende; hij vermoedelijk zelf ook niet trouwens.
Loslaten...een keuze? Met verstand, gevoel ,(???), tijd?
En dus heeeel gebruikelijk ondertussen om de camino te lopen met liefdesverdriet om weer de kracht in jezelf te voelen, je weer sterker te voelen. Niet alleen het loslaten van iemand waar je veel van houdt. Meer loslaten, voor mij in ieder geval...

De VS dames zijn we onderweg kwijt geraakt.
Maar ondertussen loopt het klooster vol!

Geen WiFi hier, ook goed. Beetje rondgelopen, met de Tsjechische en alleen: en toen zag ik ineens een aanplak biljet: pelgrims hostel nog 1 km. Met zwembad WiFi schone lakens ...
Ik lopen.... geen idee... op een gegeven moment wilde ik wel weer terug, want we zouden samen eten. Wat trouwens veel later bleek te zijn.
Het was geeeen lucht-spiegeling! Ik vroeg het aan de herbergier/ vrijwilliger hier. En alhoewel het zwembad veel kleiner is dan het lijkt, klinkt t nog steeds super: zwembad!!!
Morgen wordt het ook weer heet en mijn benen beginnen sinds vandaag weer rood te worden. Ik was in Porto gestopt met de medicatie, vanavond maar weer begonnen.
En: blijkbaar ben ik zo ongeveer de enige die niet op een bepaalde dag in de zeer nabije toekomst terug moet zijn, waardoor ik bepaalde hoeveelheden kilometers MOET lopen.
Jammer wel van een heel leuk contact met E. uit Ierland. Maar dan ga ik toch liever relaxen en bovendien loopt zij ècht veel meer dan ik wil. Dan zouden we alleen de eerste 15 km samen oplopen. Bovendien loopt er ook al een andere vrouw uit Zuid Afrika mee, daar heb & wil ik minder contact mee.

E uit Ierland was óók in Lissabon gestart!
Een heel leuk, extravert meisje van 19 jaar.
Zij vertelde dat ze afgelopen april de Camino Frances gelopen heeft, omdat ze zo extravert is, dat ze wil ervaren, weten om alleen te zijn, andere mensen minder nodig te hebben. Op de Frances vond ze dat minder gelukt, omdat er erg veel mensen waren, en ze die ook zo leuk vond, dat ze graag samen liep.
Plotseling had ze een paar weken en besloot ze deze rustige camino te lopen, om meer ècht alleen en onafhankelijk te zijn. Net als ik, is ze ook regelmatig tijden alleen geweest, ook de 48 uur vóór Porto!
We hadden elkaar toen al tegen kunnen komen.
Was niet zo bedoeld:
Ze merkt, net als ik, dat ze het fijn vindt om alleen te zijn. Het is voor haar waardevol om te ervaren dat ze graag met andere mensen wíl zijn, maar níet afhankelijk is van de aanwezigheid van andere mensen.
En als zij zich rot voelt, belt ze met mensen thuis.
En ondertussen overkomen haar ook gevoelens, die ze op haar pad tegen moet komen: zich zomaar ineens verliefd gaan voelen worden op een vriend die ze pas kent. De hele tijd aan hem denken...in hoeverre ga je dan weer bij jezelf vandaan? Ben je dan weer (teveel) op de ander gericht? Waar is een / het evenwicht? Wanneer voelt het ok? Is zij zichzelf verliefd aan het 'maken', om niet echt bij zichzelf te komen, of groeit er echt iets tussen die 2? hoe werkt dat?

Ik ontdek op deze camino, dat ik het nu heerlijk begin te vinden om alleen te zijn. En er regelmatig juist voor kies om alleen te zijn. Na zoveel jaren getrouwd, gezin, daarna een jaar bij mijn oudste broer, en binnen een jaar nadat ik mijn eigen appartement had ( in een woongroep ) weer een relatie...
Ik vond het echt heel veel moeilijker om alleen te zijn nà de (fijne) tijden samen, dan vóórdat ik relaties had.
Nu dus pas ècht alleen, al weet ik dat het anders is als thuis alleen. Het voelt nu goed. Krachtig. Daardoor ook de keuze dat ik niet zomaar met / bij iedereen wil zijn, vanuit een gevoel van niet-alleen- willen zijn..
Vreemd dat ik dit soort dingen ervaar, wat ik niet had verwacht op dit pad. Ondertussen is het zeker een antwoord op het loslaten van mijn verleden, relaties uit het verleden.
Ik weet dat ik soms/deels graag bij/met mijn vriend wilde zijn, omdat ik niet alleen wilde zijn. Hem niet naar huis stuurde of zelf weg ging, als het samen niet goed voelde op dat moment. En daardoor niet hem over mijn grenzen, maar ik over mijn eigen grenzen ging. Los van het feit dat ik het trouwens meestal echt fijn, heel vertrouwd vond samen.

En even kwam ik gisteren nóg een oud gevoel tegen: 'buitengesloten worden'
Ik meende op te vangen dat er een groepje naar een bar was, het was leeg in de herberg; ik had op t stoepje buiten zitten schrijven. Even bekroop me een gevoel, hè daar wilde ik ook bij zijn! Maar ik herkende dat gevoel onmiddellijk. Realiseerde me: maar ik drink geen alcohol. Dus meestal vind ik een bar dan ook helemaal niet leuk, het koetjes & kalfjes gebabbel. Daar ben ik ook echt niet goed in. Dus wilde ik daar wel ècht bij zijn? En het was al over 21.30. 22.00 gaat de deur aan de buitenkant op slot hier. En toen realiseerde ik me, als er mensen naar de bar waren gegaan, dan waren ze langs t stoepje waar ik zat gekomen....niks bar! De angst om in een groep er niet bij te horen, ( wat vgls mij iedereen min of meer wel heeft, ik meer?) terwijl ik ondertussen leuk contact heb met mensen daar.
En toen ik weg was, er 2 vrouwelijke pelgrims niet in een lege kamer gingen, maar bij mij introkken.
En het de gewoonte is in deze herberg om met iedereen samen 's avonds te eten. Wat heel gezellig is.
En vanochtend met 4 ontbijten: ik maakte koffie voor iedereen, we deelden een beetje ons eten.

Bijna 8.30 hier, 9:30 in Nederland. Nu al 27 graden.
Klaar met lopen.
Toen ik gisteren vanuit het klooster, = pelgrims herberg wat in de omgeving liep, zag ik een aanplakbiljet van dit hostel.
Ik kon het niet vinden, zal wel een luchtspiegeling zijn...
Maar ik had n foto.
En in de herberg zei de herbergier dat het idd bestaat... ca 1 km verder...

Vanmorgen dus de keus: samen op lopen met E. Of stoppen na 1 km bij het hostel met zwembad, voor een heel lage prijs.
We gingen kijken. E. had zich een deadline gesteld. Ze gaat vandaag bijna 30 km lopen! Ik heb de tijd. En wil ook mijn been wat rust gunnen...

Dus:
Lig ik nu vóór 8:30 bij het zwembad!
Er kunnen evt nog 2 in mn kamer erbij, maar het is hier niet eens altijd vol, Hopenlijk blijf ik alleen!

Addertje onder het gras?
Ja.
Een echtpaar, de vrouw spreekt alleen Portugees, de man ook Frans.
Ze hebben 3 kamers, 10 bedden, voor pelgrims.
Ik was heel enthousiast, de man raakte me 2x aan. Omdat ik zo enthousiast was? En waarom voelt dat nou niet goed? Is het mijn - soms gesloten /afweer - van aanraken? Overigens had E dat in de herberg in Vehla bij die dronken herbergier óók, dat hij te 'dichtbij' kwam.
Opletten.
Hoe voelt t om in m'n zwempak hier te zitten? Als hij wil kijken moet hij dat zelf maar weten.
Daarstraks kwam hij vragen of alles Ok is, raakte me weer aan op mn arm. Dat was niet nodig.
Ok
Blijkbaar kom ik dit nu tegen....